مدح در شهادت امام حسین علیه السلام
باز در جان جهان یکسره غوغاست حسین این چه شوری ست که از یاد تو برپاست حسین این چه رازیست که که صد شعله فرو مرد و هنوز روشن از داغ تو ظلمتکـدۀ ماست حسین! تا قیامت نرود نقش تو از لوح ضـمـیر حیرتم گشت، بگو این چه معمّاست حسین؟! گرچه شد جوهر عشق از قلم عاطفه پاک رقم مهر تو، بر صـفحۀ دلهاست حسین! دامن، از شـوق تمـنّای تو، گـلزار صفا سینه، از آتش سودای تو سیناست حسین! راهیان قـدم قُـدس تـو، با شهـپر عـشـق همه رفتند و جهان محو تماشاست حسین! گر نه خـون تـو ثمـر داد بـه مـیدان بلا این همه شور شهادت به چه معناست حسین! تا به محراب محـبّت تو امامی، پیداست خاک هر وادی گلرنگ، مصلاست حسین! غـرق در موج مکافات کن اقلـیم ضلال قطره درقطرۀ خونت همه دریاست حسین |